De hele fietswereld is op dit moment in de ban van de Tour de France. Een tour tocht voor de echte mannen, een tour tocht met meer waarde dan het WK.

Afgelopen jaar kreeg de reputatie een flinke domper. Stuk voor stuk kwamen de doping schandalen bovendrijven, en gingen steeds meer renners kleur bekennen. De gekste verhalen kwamen boven, en ik persoonlijk was er helemaal klaar mee.

Met mij dachten nog veel meer mensen, dat het niet mogelijk was om op een bruine boterham met kaas zó hard een berg op te fietsen. Maar als je dan geconfronteerd word met het feit dat je vermoeden klopt, dan is het toch een heel wrang idee.

Doping is helaas al erg lang in de sport aanwezig. Word er weer iets gevonden, wordt dat vervolgens verboden en vinden de doktoren wel weer iets anders uit.

Hoelang is doping al in de sport? Nou toevallig heb ik gister avond een documentaire gezien over Tom Simpson. Een getalenteerde Engelsman, die letterlijk zei: ‘ If 10 of these kill me, i will take 9 and win’ Dat waren zijn woorden voor de Tour de France van 1965. Terwijl ik deze documentaire keek, kreeg ik wel een dubbel gevoel bij de sport. Een persoon in kwestie die zo gedreven is, zo extreem tot het gaatje gaat en helaas zichzelf uiteindelijk.

Dat gezegd, moet ik eerlijk zijn dat ik dit jaar ’s avonds toch weer kijk hoe het ervoor staat. Dit jaar zien we dat de tijden van de heren een stuk ‘ menselijker ‘ zijn dan afgelopen jaren. Verrassing? Onze Nederlandse trots Bouke Mollema. Vorig jaar nog veldvulling, nu stevig op plaats 2. Is hij zoveel beter als vorig jaar? Het lijkt mij niet. Nu al de doping aan het licht is gekomen gebruiken de anderen minder, en presteren dus ook minder.

Wat wel altijd is, en zo zal blijven, om boven op de berg te komen moet je als renner toch zelf trappen, geen hulp alleen jij en je fiets.